اکسیژن عنصری ترس آور است. این عنصر برای زندگی ضروری است مانند واکنش های احتراق سوخت که خودروهای ما را می راند و خانه های ما را گرم می کنند و 21 درصد از اتمسفر زمین را تشکیل می دهد. اما این عنصر همچنین یکی از خورنده ترین عناصر در جهان است. اکسیژن وجهی از وادار کردن الکترون ها به خارج شدن از تعداد زیادی از مولکول های مختلف را دارد (قانون بنیادی اکسیداسیون).

چیزهای روزمره ی زیادی در خطر اکسیداسیون قرار می گیرند. این موضوع جواب چرایی تغییر رنگ ظروف نقره ای شما به سبز، قهوه ای شدن سیب ها و آووکادوها زمانی که بریده می شوند و زنگ زدن ابزارآلات فلزی باغبانی که بدون پوشش در محیط بیرون رها می شوند، است. در معرض اکسیژن قرار گرفتن سبب تغییرات در مولکول ها می شود که سبب تفاوت آشکار در اقلام تهیه شده از مواد اکسیده شده می شود. پدیده مشابهی برای پلیمرها نیز رخ می دهد و این پیامدها برای آنها می تواند بسیار قابل توجه تر از تغییر رنگ (اگرچه که این موضوع یکی از آنها است) باشد.

چون مولکول های پلیمر بسیار بزرگ هستند، آنها یک هدف اصلی برای اکسیژن به منظور جدا کردن الکترون های مهم آنها هستند. در واقع، اکسیژن یکی از مهمترین علت های زوال پلیمرها است. زمانیکه اکسیداسیون در پلیمرها رخ می دهد، اقلام تهیه شده از این مواد می توانند بشکنند، خرد شوند، خم شوند، تاب بردارند و دستخوش دسته ای از تغییرات شیمیایی ناخوشایند شوند.

اگر اکسیداسیون رخ دهد در پلیمری که استفاده شده برای ساخت محصولات بحرانی، همچون تجیزات پزشکی یا تکیه گاه های ساختمانی برای ساخت ساختمان یا پل، زوال مذکور می تواند فاجعه بار باشد.

آنتی اکسیدانت ها، افزودنی های پلیمری که مدافع مهمی در مقابل اکسید شدن است. آنتی اکسیدانت، مانع می شود یا به تاخیر می اندازد واکنش زنجیری اکسیداسیون را و کمک میکند ماده حفظ کند خصوصیاتی که برای آن طراحی شده است. آنتی اکسیدانت می تواند کمک کند تا رنگ پلیمر ، کشسانی یا سختی (بستگی دارد بر آنچه مورد نیاز است) و همچنین استحکام و ترکیب شیمیایی آن حفظ شود.

انواعی از مواد می توانند به عنوان آنتی اکسیدانت در پلیمرها عمل کنند و اینکه کدامیک برای ماده دلخواه بسته به عوامل مختلفی (شامل کارکرد نهایی اقلامی که می خواهند ساخته شوند از پلیمر) مناسب است. برای مثال، فنول های به تاخیر افتاده استریکالی و ماتیکامین ها استفاده می شوند اغلب به عنوان آنتی اکسیدانت ها در محصولات تولید شده از لاستیک، در حالیکه فنول های منوکلیک و پلی کلیک می توانند ترکیبات پلیمری را در برابر اکسیداسیون محافظت کنند.

به دلیل اینکه اکسیژن همچنین ایفا می کند نقشی در اشکال دیگر تخریب پلیمر، آنتی اکسیداسیون می تواند با هماهنگی با دیگر افزودنی های پایدار کننده همچنین ظاهر شوند.

اغلب اوقات، هر موقع شما در حال کار می کنید با چنین ترکیب چند عنصری، هرچیزی ممکن است اتفاق بیافتد. زمانیکه یک ماده رفتار نمی کند به صورت دلخواه، پایدار کننده های اکسیژن یکی از افزودنی های هستند که مدنظر قرار می گیرد.

آنالیز افزودنی ها می تواند  نوع، حضور و کیفیت آنتی اکسیدانت در ماده دلخواه را تعیین کند و اگر محصولات  از پلیمری ساخته شده باشند که باید کاری را انجام دهد آنچنان که انتظار می رود به پیشبینی کمک می کند.

در نهایت، کار کردن با پلیمرها، موازنه عملکرد و آنتی اکسیدانت ها و همچنین نوع افزودنی پلیمر که به تضمین مستقرماندن الکترون ها و نرفتن به سمت اکسیداسیون کمک می کند، هستند. آنتی اکسیداسیون ها موازنه مناسبی بین اکسیژن مورد نیاز و اکسیداسیونی که ما نیاز نداریم، ایجاد می کنند.